Als jongere ben ik zelf (te) snel volwassen moeten worden.

Dit is het gevolg van een situatie die het voor mijn gezinsleden moeilijk maakte om het hoofd boven water te houden. Mijn vader is namelijk verlamd, vanaf zijn middel naar boven toe, doordat hij tientallen jaren geleden een zwaar motorongeval had.

 

Toen ik 11 jaar was, ontwikkelde hij bovendien een ernstige depressie. Door mijn zorgzame natuur, nam ik vervolgens onbewust de rol op van volwassene en zorgdrager. Ik kende dan ook een moeilijke jeugd, waarin ik mezelf met momenten verloor in ongezonde copingstrategieën.

​

Doorheen die jaren heb ik vanop de eerste rij ervaren hoeveel impact psychische problemen kunnen hebben op ons leven. Tegelijkertijd heeft dit er wel toe geleid dat ik enorm geïntrigeerd ben door de complexiteit van de menselijke psyche. 

Het was dan ook rond mijn 14 jaar dat de job van psycholoog in mijn hoofd begon rond te spoken, en dat idee is stiekem nooit meer weggegaan. Toen ik op een psychiatrische afdeling werkte en sociale vaardigheidstraining gaf, groeide er een tweede interesse, namelijk: lesgeven. 
​
Ondertussen heb ik reeds ervaringen opgedaan in zowel klinische als schoolse settings. Hierdoor ligt het werken met jongeren me eveneens nauw aan het hart. Door deze ervaringen in het werkveld, alsook mijn natuurlijke nieuwsgierigheid, blijf ik elke dag bezig met mijn passie.

Mijn passie voor MENS-zijn, en voor de ondersteuning en begeleiding van persoonlijke ontwikkeling.