Ik weet hoe het is om het gevoel te hebben dat je weinig waard bent. Om jezelf in gedachten neer te halen en te denken dat anderen zoveel beter/mooier/interessanter zijn dan jezelf. Om jezelf niet te accepteren voor wie je bent. Om in een relatie of job te blijven die eigenlijk niet gezond voor je is. Om jezelf tegen te houden bij het bereiken van je dromen en het nastreven van je passies.
 

Ik weet het, omdat ik dit zelf heb doorgemaakt. Als KOPP-kind leerde ik al snel om mezelf op de achtergrond te houden en te zorgen voor anderen. Als tiener voelde ik me zodanig waardeloos dat ik mezelf opzettelijk pijn deed. Mijn lichaam vond ik verschrikkelijk, omdat ik niet leek op de Victoria's Secret modellen en celebrities uit de roddelbladen - wat resulteerde in een eetstoornis.

Als jongvolwassene zat ik vast in een partnerrelatie waarbij ik me  continu  onzeker en jaloers voelde.
Ik maakte me zorgen over wat anderen van mij zouden denken. Ik koppelde mijn waarde als persoon vast aan de bevestiging van mijn partner en van anderen. Ik voelde mezelf steeds minder en minder ‘genoeg’.

Eenmaal ik uit die relatie stapte, wilde ik mezelf terugvinden en vooral ook: bewijzen. Bewijzen dat ik wél goed genoeg kon zijn. Spijtig genoeg op de verkeerde manier: ik kwam terecht in een job waarin ik mezelf zo hard wou bewijzen dat ik eraan onderdoor ging, tot een burn-out toe.

Toen had ik er genoeg van. Er moest iets veranderen, sterker zelfs: er moest radicaal iets veranderen. Ik besloot de jaren daarna te wijten aan het vinden van mijzelf, het helen van mijn innerlijke wonden en het leren liefhebben van, en zorgen voor, mezelf.